Een van de meest gehate overheidsinstanties is de Werklozenraad, die beslist over het al dan niet toekennen van een uitkering en er niet voor schroomt om werklozen met een minder brandschoon verleden een soort werkstraf op te leggen (wat feitelijk de taak van een rechter is, niet van deze raad). Een werkloze moet niet op zijn mondje gevallen zijn of zich laten intimideren door de zes ambtenaren aan de andere kant van de tafel. Op de foto de Werklozenraad te Amahagge in 1976. De tweede heer van links, met bril en stropdas, is Celf Mindefit, voorzitter. Door zijn discriminerende uitlatingen is hij in 1975-76 in deze functie geschorst. Rechts van hem (met opengevouwen dossier) zit Maliyster Bâs-Buta, eerste commissielid van de Raad. Hij heeft in 1975-76 uit solidariteit met de geschorste voorzitter zijn werk eveneens neergelegd. Toen beide heren in 1976 hun functie weer mochten hervatten, gingen er stormen van protest op. Deze foto is op de eerste of tweede dag na hun hervatting genomen; de heren lijken de aanwezigheid van de fotograaf niet bepaald op prijs te stellen. De tweede heer van rechts, zónder stropdas, is Meche Sarefater-Fôllû, juridisch adviseur. De identiteit van de meest rechtse persoon is onbekend; waarschijnlijk gaat het hier niet om een "echt" lid van de raad, maar om een beveiligingsbeambte die klaar zit om op te springen als de werkloze in een agressieve bui een van de anderen dreigt aan te vallen.

Mindefit is in 1982 vermoord, waarschijnlijk door een kwade werkloze die niet in aanmerking kwam voor een uitkering (de officiële lezing is dat hij zelfmoord heeft gepleegd, maar de reden blijft onduidelijk). Sarefater-Fôllû droeg sinds 1979 geen stropdas meer omdat ooit een boze vrouw zich over de tafel had gebogen en hem bij zijn das had gegrepen; zij bleef zo krachtig trekken dat de man met verstikkingsverschijnselen naar een ziekenhuis moest worden afgevoerd. Dit soort incidenten (en niet alleen in Amahagge maar in alle grote steden) zijn voor minister Laja Gâmpa-Lajiy van Sociale Zaken in 1985 aanleiding geweest om het uitkeringsbeleid een wat "menselijker" gezicht te geven en de Werklozenraden klantvriendelijker te maken.