Oorspronkelijk werden de traditionele schroefkoppelingen in combinatie met buffers gebruikt, zoals ook in Europa het geval is (in vakjargon: normaal trek- en stootwerk). Vanaf ca. 1985 is de SA overgestapt op een automatische koppeling, waarbij de buffers werden verwijderd. Tussen 1985 en ca. 1995 werden zowel haakkoppelingen als automatische koppelingen gebruikt, waarbij soms een koppelwagen werd ingezet met aan de ene zijde een haak en aan de andere zijde de automatische koppeling. Vanaf ca. 1995 zijn de haakkoppelingen bij het reguliere materieel geheel verdwenen, al komen ze bij historisch materieel en bij particuliere maatschappijen nog wel voor.

De eerste versie van de automatische koppeling stond bekend als type A5. De huidige, verbeterde versie is type A7. Maar A5, A6 en A7 zijn met elkaar compatibel. Deze zogenaamde klauwkoppelingen zijn te vergelijken met de Amerikaanse Janney-koppelingen (en de hiervan weer afgeleide Russische Willison-versie), dus het gaat zuiver om het koppelen van wagens. Leidingen moeten apart verbonden worden. Treinstellen hebben meestal een Scharfenberg-koppeling waarin ook de verbindingen van leidingen geïntegreerd is.

Voor zware goederentreinen bestaat een extra stevige variant van type A7, die A7x genoemd wordt. In de overgangstijd tussen 1985 en 1995 werd aan de codes voor goederenwagens A5, A6 of A7 toegevoegd als de desbetrefende wagen voorzien was van zo’n automatische koppeling. Nu dit de standaard is, kan aan de code FF (fjâs-fan = buffer) toegevoegd worden als het om een ouderwetse schroefkoppeling en buffers gaat (dus bij historisch materieel en eventueel bij particuliere maatschappijen).